بچه ها هم مثل بزرگتر ها تيپ شخصيتی خاصی دارند و دوست دارند با افرادی كه شبيه به خودشون هستند ارتباط نزديک تری بر قرار كنند گاهی نداشتن ارتباط خوب ، مشغله كاري زياد و بي حوصلگي تمايل كودكان را به ارتباط با ديگران زياد ميكند والدين مضطرب ، نگران ، وسواسي كه مدام در حال تذكر دادن هستند رابطه خودشان و كودكشان را خدشه دار مي كنند چرا كه باعث از بين رفتن آرامش كودك شده و احساس منفي به والد خود پيدا مي كند والدین كمال گرا هم كه از كوچكترین كار كودک ايراد مي گيرند توانايي كودك را ناديده مي گيرد و باعث دوري كودكان نشان مي شوند. همچنين بسیاری از بچه ها تک فرزند هستند و سرگرمی شان در خانه تلویزیون تماشا کردن و کارتون دیدن یا بازی با اسباب بازی شان است، آن هم به تنهایی. همین مساله باعث ایجاد فاصله بین پدر و مادر و فرزند می شود.
والدین نباید به خاطر نگرانی این وابستگی واکنش شدید نشان دهند ، ترس از این كه مبادا رابطه عاطفی با فرزندشان کمرنگ شود و برای کودک اهمیتی نداشته باشند سعی می کنند با دعوا کردن کودک یا تحریک احساسات او، تمام توجه اش را به خود اختصاص دهند؛ در حالی که باید در مرحله اول سعی کنند جایگاه اقوام را برای کودک مشخص و نقش آنها را تعریف کنند و در شیوه های تربیتی خود تجدیدنظر كرده و پل عاطفی که بینشان وجود دارد، بیشتر از پیش قوی تر کنند. هرچه اعتماد و فضای امن بین والدین و کودک بیشتر باشد، شدت وابستگی به دیگران کمتر خواهد شد.
