شاید تا به حال برایتان پیش آمده باشد که افرادی را ملاقات کنید یا در صفحات مجازی دنبال کنید که بی اختیار مجذوب لبخند چهره یا تیپ و رفتارشان شوید و به عبارتی وقتی با آنها مواجه می شوید قند توی دلتان آب شود به طوری که ساعتها صرف دیدن وی در فضای مجازی مانند اینستاگرام کرده باشید یا اینکه در صورت امکان برای ملاقات حضوری ترتیبی دهید که بیشتر با وی وقت بگذرانید. این احساس خوشایند همراه با ترشح هورمون های عشق همان اکسی توسین و دوپامین است که حس خوبی را در این دیدار ها در انسان ایجاد می کند این احساس یک طرفه است و نوعی شیفتگی را نسبت به فرد مقابل برای ما ایجاد می کند بدون آن که هیچ گونه شناخت عمیق نسبت به آن فرد داشته باشیم امروزه رایج شده است که این گونه گرایش های سطحی را کراش می نامند. به طوری که در میان جوانان اصطلاحاتی مثل کراش زدن یا کراش داشتن بر روی فرد مورد علاقه اشان بکار میرود. هر چند که ممکن است چنانچه فردی نسبت به دیگری این گرایش را داشته و نشانه های اولیه عاشق شدن را داشته باشد و با علایمی مثل تپش قلب یا سرخی چهره در مواجه با فرد مورد علاقه خود مواجه شود، اما باید گفت در بیشتر مواقع کراش یک احساس کوتاه مدت مهر طلبی، شهوت یا شیفتگی به شخصی توصیف می شود. وقتی کسی را دوست داشته باشیم که فقط جذب ظاهر فیزیکی آن شخص شده باشیم، در این حالت ما بر روی چیزهای سطحی تمرکز می کنیم مانند ظاهر افراد، نحوه صحبت کردن و لبخند زدن آنها که خیلی مورد توجه و علاقه ما قرار می گیرد.
نکته مهم اینجاست هرگاه ما به شخصی کراش داریم ممکن است او را غیر از چیزی که هست ببینیم و به جای یک ارتباط واقعی فقط تصورات ذهنی خود را دنبال کنیم. با این حال ممکن است دچار تصورات غیر واقعی از وی شویم و ساعتها صرف خیالبافی و افکار فانتزی نسبت به آن فرد شویم. که در صورت عدم توجه یا دسترسی به طرف مقابل دچار احساسهای دردناکی شویم.
در اینجا باید سوال کنیم پس تکلیف عشق و عاشقی چه می شود؟
باید گفت فرق بین کراش و لاو یا همان عشق در این است که کراش یک شیفتگی کوتاه و شدید به فردی است که ما جذب ظاهر و رفتار وی شده ایم در حالی که عشق با ما صداقت بیشتری دارد و یک احساس شدید و محبت عمیق است.
کراش عمدتا” بر اساس جاذبه فیزیکی است در حالی که عشق مبتنی بر اعتماد، درک و محبت است علاوه بر این کراش بلافاصله اتفاق می افتد و امکان این وجود دارد که به راحتی هم به فراموشی سپرده شود. در حالی که عشق به تدریج رشد می کند و به گفته روانشناسان عشق نوعی توانش است که به دنبال آن تعهد و مسئولیت پذیری را هم بدنبال دارد.
عشق یک فرایند تدریجی است. دوست داشتن یک نفر به این معنی است که شما به شدت و عمیق به آن شخص اهمیت می دهید. شما از آن شخص حمایت می کنید. فرد عاشق روی ویژگی های شریک خود تمرکز نمی کند و عیوب آن را می داند اما او را بدون قید و شرط دوست دارد. اما در مقابل کراش داشتن یا به اصطلاح رایج بیشتر متمرکز به روی زیبایی ها و جذابیت فرد مقابل است مثل کراش جوانان نسبت به یک هنرپیشه خاص که نوجوان مدهوش جذابیت ظاهری و فیزیکی فرد می شود.
در حال حاضر با گسترش جذابیت های فضای مجازی و جذابیت صد چندان غیر واقعی افراد درشبکه های اجتماعی میزان آسیب پذیری جوانان بالاتر رفته است و در میان جوانان تعلق خاطر های یک طرفه یا همان کراش های فانتزی بسیار دیده می شود که با توجه به اقتضای سنی و نیازهای ایام جوانی بخشی از آنها انکار ناپذیر است. اما هر چه جوان نسبت به مسایل پیرامون خود آگاهی بیشتری داشته باشد قطعا کمتر دچار
ناکامی در گرایش های فانتزی می شود و در مجموع واقع نگرتر می شود و سرخوردگی و افسردگی کمتری را تجربه می نماید لذا آگاهی کافی به جوانان لازمه حمایت روانشناختی و آموزش مناسب توسط خانواده ها و مشاوران مورد انتظار جامعه سالم می باشد. نقش مشاور را در کنار همه افراد جامعه جدی بگیریم.
