فرزندان نسل Z نسلی متفاوت و شگفت انگیز نسبت به نسل های های قبل از خود هستند. متولدین سالهای 1375 تا 1395 در این گروه قرار می گیرند. آنان اولین نسل اجتماعی می باشند که از بدو تولدشان با فن آوری و دیجیتال روبرو شده اند .
این کودکان با همبازی های خود کمتر در کوچه و خیابان بازی کرده اند و حتی به اسباب بازی هایشان تمایل کمتری نشان داده اند و همچنین کمتر به قصه مادر بزرگ ها گوش داده و لذا تاب آوری پایین تری نسبت به گوش دادن و شنیدن دارند از آنجا که والدینشان بیشتر شاغل بوده اند و تعداد فرزندان در خانواده نسبت به گذشته کمتر بوده لذا در محیط خانوادگی تعاملات کمتری به چشم می خورده است.
با این ویژگی هایی که بیان شد حتما متوجه آن شده اید که چرا آنان نسل متفاوتی هستند. پس بدون شک باید حدس زد که این کودکان چه ویژگیهای خاصی خواهند داشت. علیرغم همه توانمندی ها و آشنایی آنها با دنیای دیجیتال، این نسل با کاهش عزت نفس خود روبرو شده است و احساس تنهایی بیشتری دارد . و بعضا تمایل بیشتری به روانگردان ها در این نسل در دوران نوجوانی مشاهده شده است و نیز استفاده از فضای مجازی در ارتباط با جنس مخالف ، رواج بیشتری دارد. این نسل معمولا پدران و مادران محتاط با اندکی دیدگاه سنت گرا را داشته اند اما در مقابل آن والدین، فرزندان جسور تر و واقع بینانه تر با مسایل پیرامون خود برخورد می نمایند و نیز توانایی آن را دارند که با ابر قهرمانان رایانه ایی همانند سازی کنند. در اینجاست که خطر پذیری بالایی در آنها به چشم می خورد که این ریشه در تخیلات قوی آنها دارد.
در نتایج مطالعات روانشناسی، احساس ترد شدگی، شکنندگی در ارتباطات و تنهایی را از جمله الگوهای احساسی آنان برشمرده اند. این نسل تمایل به بزرگ تر شدن زود هنگام دارند، لذا آنها به بزرگسالان وابسته تبدیل شده اند.
از دیگر ویژگی های این نسل اطلاعات زیاد آنها می باشد. اینان نسل مدرنی هستند که عقاید خشک را نمی پذیرند و برای هر موضوعی سوال های زیادی دارند و در پذیرش عقاید و ایده ها با چالشهای زیادی مواجه می شوند و محدودیت را نمی پذیرند به عبارتی محدودیت را به منزله سلب زندگی می دانند. اینجاست که تقابل نسلی مشاهده می شود.
پس به طور قطع باید برنامه ریزی های تربیتی و تحصیلی این نسل نیز با توجه به ویژگی های منحصر بفرد آنها انجام پذیرد. اینان در ظاهر دارای توانمندی های بیشتری نسبت به سن خود هستند اما با این وصف به بستر حمایتی بیشتری نیاز دارند تا در سایه حمایت والدین و اجتماع ، امکان رشد بیشتری پیدا کنند. بنابراین رسالت والدین و مربیان در راهنمایی و کمک به این نسل مهم تر به نظر می رسد. ما باید یاری شان کنیم تا با جهان واقعی و نسل های قبل خود ارتباط بهتری برقرار نمایند و از تجربیات آنها بهره گرفته و نسل تاب آورتری باشند ، با طبیعت و اصل زندگی ارتباط بیشتری بر قرار سازند تا بتوان از توانمندی آنان در جهت رشد شخصی و رشد اجتماعی بهره برد و به عبارتی با مدیریت صحیح این منابع ارزشمند انسانی جامعه سالم تر و خوشبخت تری داشته باشیم. در غیر این صورت جامعه دچار چالشهای جدید انسانی خواهد شد. لذا در راهنمایی و حفظ تعادل این نسل حضور روانشناسان و مشاوران در کنار خانواده ها، مدارس و مراکز تربیتی اجتناب ناپذیر به نظر می رسد.
