صمیمیت یک نیاز روان شناختی اولیه و اصلی در نظر گرفته می شود. برای دست یافتن به این نیاز و رشد صمیمیت، ازدواج موقعیت منحصر به فردی در اختیار زوجین می گذارد که فراتر از روابط صمیمانه با دوستان و خویشان است. از این رو، اکثر افراد، ازدواج را صمیمانه ترین رابطه و منبع عاطفه و حمایت می دانند . نیاز به عشق و صمیمیت و ایجاد رابطه صمیمانه با همسر باعث استحکام رابطه زناشويي، دوام و پایداری ازدواج می گردد. صمیمیت با ایجاد بعد خاص و مثبت در زندگی زناشویی و تامین سلامت روانی اعضای خانواده، عاملی محافظت کننده و نیرومند در برابر مشکلات فردي و اجتماعی است . صمیمیت در ثبات زندگی زناشویی مهم است و سطح صمیمیت بالاتر تأثیر عمیقی بر احساس خوشبختی در زندگی زناشویی دارد. زوجین در ازدواج های مشکل دار معمولاً صمیمیت و علاقه نسبت به شریک زندگی را در سطح کمتری نشان می دهند . صمیمیت در رابطه عاشقانه طولانی مدت از طریق سطح تعهد و احساسات، نزدیکی شناختی، جسمی و عاطفی که یک فرد در روابط خود با شریک زندگی اش تجربه می کند، مشخص می شود. در روابط صمیمی فرد به راحتی می تواند احساسات، عواطف و هیجانات خود را به همسرش ابراز کند، عامل دیگری که به طور مثبت بر صمیمیت زن و شوهر تأثیر می گذارد این است که یک شخص به درستی و دقیق شریک زندگی خود و نیازهای او را به طور کامل درک می کند. این درک به ایجاد حس پذیرش کمک می کند. صمیمیت، به هر شکلی، برای رشد انسان ضروری است و باعث می شود افراد ضمن افزایش اعتماد به دیگری، احساس امنیت و راحتی کنند. شباهت های عاطفی و شخصیتی بین دو فرد به طور مثبت بر کیفیت رابطه بین دو زوج عاشق اثر می گذارد؛ می تواند به طرق مختلف بیان و مشاهده شود و تأثیر مثبتی بر تعاملات و روابط زوجین می گذارد.
خانواده چارچوب شناختی فرد را در رابطه با روابط زناشویی و مهارت های بین فردی و رفتار عاشقانه شکل می دهد و بر کیفیت ازدواج و جنبه های متفاوت صمیمیت تأثیر می گذارد. فردی که ميزان بالاي صميميت را تجربه مي کند، قادر است خود را به شيوه مطلوبتري در روابط عرضه کند و نيازهاي خود را به شکل مؤثرتري به شريک و همسر خود ابراز کند و رضايت زناشويي بالاتري دارد. زوج هايي که صميميت بالاتري دارند، قابليت بيشتري در مواجهه با مشکلات و تغييرات مربوط به رابطه خود، داشته و در نتيجه رضايت زناشويي بالاتري را تجربه مي کنند . در یک خانواده، فرزندان نحوه حفظ روابط متقابل، یعنی باهم بودن را در روابط زوجین مشاهده می کنند. روابط متقابل برای تعادل سیستم بسیار مهم است.
فعالیت ها ی مشترک یا احساسات مشترک می تواند صمیمیت را با تأثیر بر روابط متقابل ارتقاء دهد. به اشتراک گذاشتن وقت با همدیگر برای شکل دادن صمیمیت بین زوجین و برای تسهیل احساس نزدیکی با همسرانشان ضروری است. دینداری نقش حمایتی در روابط ایفا می کند. صمیمیت زوجین زمانی که تعهدات دینی در آنها قوی باشد، بیشتر است زیرا تعالیم دینی موجب صبر و بردباری، همدلی و انعطاف پذیری در زوجین می شود. طول ازدواج بر ایجاد صمیمیت بین زوجین تأثیر می گذارد، زیرا رابطه عاشقانه، عشق و علاقه با گذشت زمان رشد می یابد. روال شکنی از طریق به اشتراک گذاشتن تجربیات بدیع، مهمترین عاملی است که به غنی سازی صمیمیت زناشویی کمک می کند. شبکه سازی بطور اجتماعی با دیگران، برای زوجین فرصت تازه سازی و تأمل در مورد تجربیات دیگران فراهم می آورد و با مشاهده ی تعاملات در جامعه درک کاملی از شریک زندگی خود بدست می آورند که در نتیجه منجر به افزایش حس با هم بودن و احساس پذیرش می شود.
دو عامل ، ایثار و سپاسگزاری در افزایش صمیمیت در بین زوج های ایرانی مشاهده می شود. در فرهنگ جمع گرایی ایرانی، صمیمیت زوجین وقتی افزایش می یابد که زنان و مردان تعهدات شان برآورده شود و مایل به فداکاری باشند. واکنش متقابل در از خودگذشتگی می تواند باعث خود ابراز گری و همبستگی شود؛ ابراز قدردانی از همسر می تواند ارتباطات را افزایش دهد.
